Cowboy Frank en de rodeo

De stad Fort Worth is gelegen nabij Dallas en telt iets van 500.000 inwoners. De sfeer is er iets knusser dan in het megalomane Dallas, voor Amerikaanse begrippen dan. Naast een aantal musea, staat Fort Worth bekend als de voormalige toegangspoort naar het Wilde Westen. Veel routes, die cowboys met hun vee aflegden, begonnen of eindigden hier. Er was dan ook een grote veemarkt, the Stockyards. Tegenwoordig wordt vee met vrachtwagens getransporteerd en de klassieke veemarkten zijn er ook niet meer. De Stockyards zijn dan ook omgebouwd tot een soort van historische attractie, alwaar je kunt proeven aan het vroegere leven aan de rand van The Wild West. Cowboy Frank besloot derhalve er een kijkje te nemen. Hij hoefde niet per paard naar de Stockyards; buslijn 1 volstaat tegenwoordig ook. In het gebied aangekomen, kocht hij eerst een kaartje voor de rodeo van die avond. Hierna was het tijd om eens rond te neuzen. Eigenlijk bestonden de Stockyards uit niet meer dan één straat, met hieraan voornamelijk eetgelegenheden (lees: steaks en burgers) en souvenirwinkels gelegen. Lopende over straat, kwam cowboy Frank zomaar een collega tegen. Een echte, zoals uit de film. Hij heette Joe, vertelde hij ongevraagd en vroeg of cowboy Frank 'a nice time' had. Dit kon deze alleen maar bevestigen. Op zijn beurt vroeg cowboy Frank aan cowboy Joe of deze full-time was ingehuurd om met zijn pakje aan en op een paard door te Stockyards te rijden en mensen aan te spreken. Dit bleek niet het geval. Joe was slechts een part-time cowboy, maar inderdaad wel van de toeristische snit. Merkwaardig dat je tegenwoordig deeltijdcowboys hebt, dacht cowboy Frank bij zichzelf. Vroeger was je maandenlang onderweg over de prairies en dan kon je niet overwegen dit maar drie dagen per week te doen. Hij toog verder. Aan het eind van de straat bevond zich het museum Cowboy Hall of Fame, waar je allerlei prullaria uit de negentiende eeuw kon bewonderen. Hieronder ook een hoop oude koetsen, hetgeen leuk was om eens te zien.
Die dag was het trouwens tevens Texas Independence Day, de dag dat Texas zich in 1830 onafhankelijk verklaarde van Mexico. Het bleef een apart land tot 1845, toen het zich vrijwillig aansloot bij de Verenigde Staten. Net op tijd voor de burgeroorlog dus. Van deze Independence Day was niet veel te merken, alhoewel het wel nog altijd te boek staat als officiele feestdag in de staat. Geen groots vertoon met vlaggen, zoals op de nationale Onafhankelijksdag op 4 juli. Op de veranda van het gebouw van de Stock Exchange, ontwaarde cowboy Frank echter een country-western bandje en wat vlaggen. Een man in 19de eeuws costuum las tussen de liedjes door de Texaanse onafhankelijkheidsverklaring voor en er werd The Star Splanged Banner gespeeld (ze hebben zeker geen eigen volkslied voor de staat). Wel maakt het spelen van een nationaal volklied altijd indruk op cowboy Frank, om het even van welk land het is. Mensen gaan staan en sommigen salueren zelfs. Het geeft een bepaalde sfeer en dat is vast ook de bedoeling.
De gebouwen in de Stockyards zijn netje in oude staat gerestaureerd en je proeft inderdaad iets van de sfeer van toen. Overigens is ook een plek, waar flink gefeest wordt. Groepen mensen lopen met een biertje (zonder papieren zak eromheen!) over straat en het werd steeds gezelliger en luidruchtiger naarmate de uren verstreken. Cowboy Frank was getuige van de 'cattle drive', uitgevoerd door types als die Joe, waarbij een groep van die Texaanse longhorn-koeien door de straat gedrven wordt. Deze beesten zien er een stuk robuuster uit dan die zwart-witgevlekte gevallen, die je in Nederlandse weilanden ziet. De longhorns liepen suf door de straat, omringd door de part-time cowboys en cowboy Frank werd even overmand door nostalgie. Het duurt wel even wanneer je in dit tempo helemaal naar Kansas moet, maar tijd was in de 19de eeuw minder belangrijk en de cowboys waren toen geen part-timers.
Cowboy Frank besloot dat het tijd werd voor een 12oz T-bone en voegde de daad bij het woord. De steaks zijn in de toeristische Stockyards wat duurder dan elders in Fort Worth, maar deze was dan ook de moeite waard. Zoals geen enkele steaks hem was tegengevallen tot nu toe, al was het alleen al vanwege de omvang. Overigens werd het zo langzamerhand tijd om zich voor te bereiden op de rodeo, die over een uurtje zou aanvangen. Bij cowboy Frank bestond deze voorbereiding uit het drinken van een pint in een nabijgelegen bar, om een beetje in dezelfde stemming te komen als de rest van het publiek. Dit lukt aardig en vol goede moed toog hij naar de arena, alwaar het allemaal zou moeten gaan gebeuren. De sfeer in The Stockyard Colliseum was vergelijkbaar met die van een honkbalwedstrijd, alleen dan wat uitgelatener. Dit zal te maken hebben met de activiteiten van het grootste deel van het publiek gedurende de middag in de Stockyards (bier drinken dus). In het midden van de arena lag een vlakte met zand, ongeveer ter grootte van een half voetbalveld. Hieromheen tribunes, die zich langzaam vulden al raakte het lang niet helemaal vol. Cowboy Frank koos een mooie plek uit in de buurt van de bar. Vanhieruit vielen achter de hekken ook al wat stieren waar te nemen. Deze kwamen nogal opgefokt over en ramden voortdurend met hun koppen tegen de omheining. Het eerste bedrijf bestond dan ook uit de 'bull fight'. Cowboy Frank vroeg zich trouwens af hoe ze die stieren zo boos krijgen vantevoren, maar daar zullen wel geraffineerde trucs voor zijn. De bedoeling van dit onderdeel was dat een persoon zo lang mogelijk op de rug van een woeste stier moet blijven zitten en de tijd gemeten wordt. Voor cowboy Frank er erg in had, was de eerste al begonnen. De beste man zat nog geen twee seconden op de stier, voordat deze hem eraf wist te gooien. Je moet dan trouwens maken dat je wegkomt; als de stier doorkrijgt dat jij het was die op zijn rug zat, ben je nog niet jarig. De meeste hielden het iets langer vol en de winnaar 16 seconden.
Het tweede onderdeel bestond uit lassowerpen. Een kalf werd losgelaten in de arena en een cowboy op een paard moest het arme doodsbange beest vangen met zijn lasso en zijn poten aan elkaar binden. De meesten gooiden mis (je mag maar één keer gooien met de lasso), maar de winnaar klaarde de klus in minder dan acht seconden. Het volgende item bestond uit hetzelfde, maar dan met paarden, die er geen zin in hadden. Wederom rees bij cowboy Frank de vraag hoe je een paard zo agressief krijgt. In zijn ogen toch een vrij vredelievend dier. Hierna was er een iets diervriendelijker bedrijf, enkele cowboys (en dit maal ook -girls) moesten een paard zo snel mogelijk rond een drietal verspreid opgestelde olievaten laten rennen. Hierna was er nog een keer het onderdeel met de kalveren, maar nu met twee cowboys. De een moest het kalf rond de nek vangen en de ander rond een achterpoot. Er waren slechts weinig teams die hier in slaagden. Als afsluiter nogmaals de bull fight. Cowboy Frank is er niet achter gekomen of het dezelfde stieren waren, wel was het de tweede ronde voor de mannen op de stier. Ze deden het ditmaal iets beter, al werd er een bijna verpletterd doordat de stier over hem heen dreigde te lopen toen de man in de zandbak lag.
Voldaan nam cowboy Frank een taxi naar zijn hotel. Het openbaar vervoer in Fort Worth rijdt namelijk na tienen niet meer. Had hij dus toch maar een (vredelievend) paard gehad. Tevreden legde hij zich te ruste en overdacht een ouderwetse cowboydag. In Nederland zouden er na zo'n rodeo direkt kamervragen gesteld worden door een niet nader te noemen partij. Maar ja, dan heeft het Ministerie van LNV ook weer wat te doen.