Testverhaaltje

Hallo, even als test: een verhaaltje uit de oude doos.

******

Goedendag,


Hier alweer zo´n kutverhaal van uw reporter, die zich onlangs voor bijna vijf weken aan de andere kant van de oceaan ophield. Een korte impressie van zijn belevenissen aldaar.



BE en BA

Alvorens de plas over te steken, tracteerde ik mezelf nog op een dagje Brussel, hetgeen ermee te maken had dat mijn vliegtuig daarvandaan zou vertrekken op een vroeg uur de dag erna. Ik had een hostel geboekt nabij het Noordstation, een ideale uitvalsbasis voor zowel een lopend bezoek aan de binnenstad als een tocht naar de luchthaven aan het einde van de nacht hierop. Brussel blijft verbazen, ten eerste was ik vergeten hoe heuvelachtig het eigenlijk was. Dat heb je wanneer je uit Amsterdam komt, maar is goed voor de kuitspieren. Verder staat de stad vol met mooie gebouwen, maar hebben die Belgen niet geschuwd de halve binnenstad plat te gooien voor minder mooie architectuur ten behoeve van de Europese teringunie en de NAVO, beide organisaties waar ik niet al teveel sympathie voor heb. Na wat rondgestruind te hebben en me door de massa´s Jappen en Amerikanen geworsteld te hebben, die het stadhuis of het plassende beeldje stonden te fotograferen, besloot ik alras dat ik me maar het beste kon voorbereiden op een goede nachtrust en hiertoe zouden enkele Belgische speciaalbiertjes zeker bijdragen. Gezeten in een rustiek café met asbakken (in blijf houden van Belgie), luisterde ik het gesprek af tussen drie Amerikanen, die klaagden over de hoge prijs van hun consumpties in dollars omgerekend. Ze bleken dan ook het duurste bier te hebben besteld en verder deed deze conversatie mij alvast glimlachen in de hoop dat ik over enkele dagen in een bulkende lach zou uitbarsten bij het zien van een Amerikaanse ´check´, die ik had omgerekend naar de huidige koers van de euro. Je bent namelijk een Hollander of niet, maar de koers van de Amerikaanse munt is wel één van de redenen geweest juist dit jaar de trip te aanvaarden. Een heerlijk pintje later, wandelde ik terug naar het hostel en vroeg als rechtgeaarde Vlaming in het Nederlands of de hostelbar al open was. Het meisje achter de balie deelde mij vervolgens in het Frans mede dat Nederlands niet tot haar parate talen behoorde en zodoende herhaalde ik mijn vraag in het Engels. De bar bleek open in een kelder en in het achterste gedeelte zaten een paar types luidkeels in het Frans te converseren. Deze gingen gelukkig algauw weg en verder heb ik alleen de barman gezien, die als geboren Brusselaar ook geen woord buiten de communautaire grens sprak. Waar moet het heen met dit land?

Nu had ik, ondanks een grenzeloze creativiteit op dat moment, zo snel geen oplossing voorhanden voor de taalkwestie en Belgie in het algemeen, dus legde mij reeds spoedig te ruste onderin het stapelbed. Tenslotte moest ik diezelfde nacht weer ten tonele verschijnen om mij (wat naderhand bleek) in de stromende regen richting Noordstation en luchthaven te begeven.

Zaventem is één van de sufste nationale luchthavens die ik ken; je kunt er namelijk weinig anders dan op je vlucht wachten. Na enig zoeken, vond ik een plek die broodjes en koffie verkocht en kocht elders een Humo en Knack voor tijdens de reis. Hiermee bedoel ik niet de reis naar Londen, want die duurt nog geen uurtje dat je keihard nodig hebt om het British Airways-broodje en -koffie weg te krijgen. Aangekomen op London Heathrow werd mijn handbagage nogmaals gescand (zeker zien of je hun broodjes wel opeet) en daarna was het zoeken naar een bus naar een andere terminal. Dit is altijd een avontuur. Hoewel er, naar mijn idee, genoeg bussen zijn, proppen ze deze toch altijd zo vol mogelijk en rijden hierna over de luchthaven waarbij ik altijd het idee heb een paar maal hetzelfde rondje te rijden. Na twintig minuten heen en weer geschud te zijn en net zoveel vliegtuigen van dichtbij te hebben gezien sinds mijn laatste werkdag op Schiphol, werden we gesommeerd uit te stappen voor een deurtje dat aangaf Terminal 5 te zijn, die nieuwe die afgelopen jaar nogal berucht werd daar ze niet zo handig waren de juiste bagage in het juiste vliegtuig te stoppen. Dat beloofde wat. Hier had ik meer dan vier uur te gaan. De terminal was aangekleed met winkels, gebedsruimtes, lounges (voor de biznizklas), cafés en restaurants. Het was nog geen acht uur ik de ochtend, maar op luchthavens schijnt het de gewoonte te zijn de hele dag bier te drinken te en in de horecagelegenheden was dat spul niet aan te slepen. Ik besloot het bij koffie te houden en herhaalde dit een aantal maal, aangezien ik nog beschikte over voldoende ponden. Er waren verder drie exact dezelfde boekhandels, stelde ik algauw vast en veel van die taxfree-zaken, erg handig wanneer je trek hebt in goedkope whisky van een goed merk. Een uur voor mijn vlucht vetrok, zat ik reeds gewapend met mijn Humo en MP3-speler bij de aangegeven gate. Opvallend was echter dat er een half uur voor vertrek nog altijd geen vliegtuig op die plek stond, hetgeen normaal gesproken uren vantevoren al het geval is. Het antwoord op deze slepende kwestie liet echter niet lang op zich wachten. Een vrouwenstem riep om dat onze ´kist´ niet daar zou komen, doch reeds gereed stond aan de overzijde van de terminal. Als Nederlander herkende ik de situatie direkt. Hoe vaak zijn wij allen niet door de NS naar een ander perron verwezen, terwijl je met honderden staat te wachten op een trein? Gelukkig nu geen vechtpartijen bij de roltrap, daar de andere zijde nog geen twintig meter vlakke loopafstand was. In grote vliegtuigen moet je in groepen naar binnen, naar gelang je zitplaats, waarbij de bussiness class als eerste mag. Nu leek me dat heel vervelend; je kunt namelijk het beste als laatste gaan, aangezien staand en lopend wachten beter is dan zittend in het toesel, waarvan het nog enige tijd duurt voor het vertrekt. De diepere gedachte hierachter werd mij duidelijk toen ik de Boeing betrad. De beter betalenden werden namelijk verwelkomd met een glas champagne en waarschijnlijk hadden ettelijken van hun er al enige op voor dat wij eens binnenkwamen. Verschil moet er blijkbaar zijn. Ik kreeg een plekje aan het gangpad (hoewel ik om een raamplaats had gevraagd bij het inchecken), naast een groepje onrustige Amerikaanssprekende tieners. Nadat de deuren dichtwaren, kregen we de noodzakelijke instructie wat te doen wanneer er nood aan de man is en er algemene paniek uitbreekt en stonden een half uur in de file voor de vetrekbaan. Verder is er over de vlucht niet veel te melden: het diner was zowaar best te eten, we vlogen langs IJsland en Groenland en de onrustige tieners naast me waren verdiept in allerlei films. Deze waren te zien op een schermpje voor je, dus in de stoel ervoor. Behalve de voortgang van de reis op een kaartje en de films, was er ook radio (16 kanalen) en zowaar concertregistraties. BA deed er alles aan om de reis aangenaam te maken en daar waren ze behoorlijk in geslaagd.