Eendjes voeren

Soms vraag ik me af of ik niet seniel begin te worden. De laatste ervaring was op Eerste Kerstdag, toen ik ons Mam als gebruikelijk bezocht. Een hele dag op de bank naar de klok turen en wachten tot het eindelijk vier uur is zodat de fles op tafel kon, ging zelfs ons te ver. Zoals altijd, kwam Mam met de oplossing. Laten we een wandelingetje gaan maken, stelde zij oprecht voor. Degenen die mij kennen, weten dat ik altijd in ben voor een verzetje en we togen de wijk in. Na over de trots van gereguleerd Holland te hebben gelopen (lees: het hondenuitlaatveld) , langs de kinderboerderij en door het park, kwamen wij bij een sloot. In de sloot bevond zich een kudde eenden, zwemmend in het restje water tussen de verder vastgevroren omgeving. Aangezien mijn moeder verder kijkt dan de telgen uit haar voormalige gezin, werden er plots drie boterhammen tevoorschijn getoverd uit haar jaszak. Of we zin hadden om de eendjes te voeren?! De 36-jarige stond perplex. Nu beschouw ik mezelf absoluut niet als het meest volwassen persoon in mijn omgeving, maar dit is wel iets van heel lang geleden. Door het aanpakken van de boterham, stapte ik dertig jaar terug, zo weer de kindertijd in. Deze mogelijk greep ik uiteraard direkt en voor ik het wist, stond ik stukjes van de boterham af te scheuren en richting de eendjes te gooien. De vogels lagen daarvoor nogal gespannen naast elkaar in het water en sommigen op het ijs, maar een stukje brood doet wonderen. Als na een ontploffing kwam de gehele school in beweging en stortte zich op het minimale stukje voedsel. Uiteraard ging de brutaalste ermee heen, meteen ook de eend waar ik direkt een hekel aan had. Deze krijgt niets meer. De kunst hierna was, het brood dusdanig vanaf de brug naar beneden te gooien, dat de eend van mijn keuze deze kon krijgen. Ik moet zeggen dat je er na een halve boterham al een behoorlijke behendigheid in kunt krijgen, die ik natuurlijk meteen had. De wat slome eenden aan de achterkant van de groep (waar ik mezelf natuurlijk in herkende), kregen van mij met een ferme haal een stukje brood aangesmeten, waarna de rest van de roedel er natuurlijk als pijlen uit een boog op afdook. Mijn uitverkoren eend had hierbij de grootste moeite het niet te missen stukje brood als eerste te krijgen. Ook hierin herkende ik mezelf. Op deze wijze kies je elke sessie een andere eend. Leuk werd het toen we ons naar de andere kant van de brug verplaatsten en doelloos wat brood in het water lieten vallen. Het is dan wachten tot het moment dat de eenden doorkregen dat het brood een paar meter verderop te verkrijgen was, waar zij zich met veel vleugelslaan en lawaai drie meter verderop verplaatsten. Waarop uiteraard de door mij gehate eend er met het eerste stukje brood vandoor ging.
Eendjes voeren is fun, zoals je dat tegenwoordig zal moeten zeggen. Ondanks dat ik een ware burgeroorlog ontketende met het gegooi van het gewilde voedsel, heeft eendjes voeren een absoluut rustgevend gevoel teweeg gebracht.
Ik had het over seniel worden. Daar ik in mijn leven inmiddels genoeg alcohol en drugs tot me genomen heb om hiervoor in aanmerking te komen, denk ik toch niet dat het zover is wanneer je graag eendjes voert. Eendjes voeren blijkt een sport te zijn! Lichaam en geest blijven scherp na een gezonde wandeling door de wijk en het strategisch uitkiezen van de zwakste eend. Zo doe je nog wat voor de vogels.