Le petit ours, qui se réveillait tout seul

Le petit ours, qui se réveillait tout seul

Dans la nuit, il était déjà tard. Ca veut dire, il était tard pour les deux ours: la mère ours et son petit fils. Ils avaient marché à travers la forêt pendant plusieurs heures en cherchant de la nourriture. Rien, ils n'avaient trouvé. Pas d'animaux petits, pas de plantes délicieuses. Avec seulement quelques tiges dans ses bouches, ils cherchaient une place pour dormir. Le matin arriverait vite et ces ours voulaient se coucher ce moment. Trouvé un bon lieu, le petit ours était déjà très fatigué. La mère (toujours en inquiétant pour son fils) voyait qu’il n'était plus capable de marcher. Elle lui donnait la dernière pièce de tige en décidait que cette place serait pour eux les heures suivantes. Le petit ours s'endormait directement. La mère s'en étonnait, mais elle était consciente du jour très fatigant pour eux deux. Tandis que le petit ours commencet à rever d'un grand banquet pour tous les ours de forêt en mangeant ensemble, la mère faisait l’ultime effort de trouver quelque chose pour nourrir son fils. Peut-être ne pas pour maintenant, mais pour plus tard, quand il avait eu assez sommeil. En cherchant, la mère sentait quelque chose dans l'air. Il paraîssait qu’une pièce de viande était dans les environs. En flairant la mère suivait la trace et allait plus et plus de la lieu à dormir. Elle était certaine qu'elle pouvrait enfin render heureux son fils avec une pièce de viande délicieuse.

La mère s'approchait de sa proie. Elle suivait son nez et soudain, elle la voyait: un cerf mort se trouvait sur un espace libre. La mère n’hésitait aucune seconde et courait vers l'animal. Soudain, du bruit et au même moment la mère sentait de la douleur à la poitrine. Après ça, tout devant ses yeux devenait noir. Définitivement.

Le petit ours s’élevait à la fin du après-midi. Il avait bien dormi et, comme tous les jeunes, curieux des aventures prochaines. Il se demandait où la mère était. Il ne la voyait nulle part et devenait un peu soucieux. Le petit ours cherchait les environs, mais la mère était impossible à trouver. Plus à plus, le petit ours devenait triste. Il manquait de sa mère et ne voulait pas être tout seul. Il avait faim, mais la mère habittuellement trouvait de la nourriture pour lui. C'est difficile de le faire soi-même. Le petit ours marchait et marchait, mais c’était impossible de retrouver la mère. Il rencontrait des petit animaux, qu'il voudrait manger, mais ils étaient trop rapides pour les attraper. Il reste seul, avec la faim, sans mère, sans amis. Après quelques heures, il perdait espoir et avait peur de jamais ne rencontre sa mère. Chagriné le petit ours s'assit sur un arbre tombé et mâchait une tige.

Soudain, une créature apercit. Pour le petit ours, il se semblait comme un petit homme humain. Normalement la mère aurait attaqué cette pièce de viande jeune. Le petit ours ne pouvait pas. L'individu lui semblait sympatique et à cause de sa tristesse, il ne pouvait bouger plus. Le jeune homme aperçait plus et le petit ours avait petit à petit plus peur. Enfin, le petit homme était chez le petit ours. Il caressait le petit ours, qu'il aimait. Le petit homme le caressait plus et lui donnait quelques feuilles à manger. Ensuite, le petit ours semblait à oublier la mère disparrue et commençait à aimer la présence du petit homme. Il n'avait plus peur.

Le petit homme invitait le petit ours à venir chez lui. Pour le petit ours, cela semblait une bonne idée, parce qu'il voulait jouer. Et le petit homme le voulait aussi. Ensemble ils jouaient avec le ballon apporté par le jeune homme, le tappant avec les pieds ou les mains. Le petit ours allait mieux et avait oublié les heures derrières. Ensuite ils se promenaient ensemble à travers du bois et arrivaient dans une grande maison. Le petit homme invitait le petit ours à venir chez lui dans le jardin en le petit ours s'assit sur la pelouse. Le petit homme disparassait dans la maison et le petit ours se couchait. Il s'endormait tôt. Des heures plus tard, il ouvrait ses yeux et voyait autour de lui. Personne était là. Cependant le petit ours se sentait sûr. Il sentait que le petit homme soyait tout près dans la maison. Heureusement il se promenait dans le jardin en espérant qu'il puisse rester ici longtemps...

Ode à la reine, une chronique

En étant jeune et en résistant contre la société et beaucoup d'autres choses, il n'était pas à la mode d'aimer la maison royale. Mais, moi je n'étais pas capable de convaincre des autres. Ainsi, par exemple, ma mère va encore toujours un jour en congé pour regarder à la télé un mariage royal partout dans le monde. Une décennie plus tard, je suis moins radical. Ça veut dire que j n'aime plus les gens, qui ne veulent pas travailler et seulement profitent des sécurités sociales de ce pays.
Après l'arrivée de Máxima, je commençais à apprécier le rôle de la maison royale. Pendant les agitations sur l'origine de Máxima (surtout le rôle de son père dans le régime militaire argentin), je devenais convaincu par les réactions très professionelles de la reine. Ensuite, après été arrivée aux Pays-Bas, Máxima n'avait eu besoin que de quelques semaines pour conquérir les coeurs du peuple hollandais.
Pendant les discussions sur l'intégration des étrangers au pays, la reine (et en fait toute la famille royale) ont pris la position, que témoignait le meilleure pour la nation entière. Pour cette raison, le plupart des immigrés aiment la reine, qui s'apercevait un symbole pour la nation. La princesse Máxima devenait aussi un symbole : celle d'une femme etrangère réussie. Pour beaucoup de femmes, elle a le statut pour lequel ils travaillent et étudient très dur.
Néanmoins, la situation au début était beaucoup plus facile pour Máxima et la reine, que pour les cents-milles des immigrés. Quand même, ils ont fait des grandes choses pour maintenir la nation ensemble.
En moment, la discussion sur la maison royale a commencé encore une fois. Cela est la consequénce de l'influence des partis politiques d'extrême droite dans le gouvernement. Il veulent principalement diminuer la reine et la maison royale. Pour eux, ils doivent se retirer dans les palais et ne rien dire.
Pour moi, ceci est un développement très grave. La reine et sa suite ont démonté dans l'histoire actuelle, qu'ils sont capable d'ajouter quelque chose, ce que le pays à besoin maintenant !

Frank gaat 2.0

Vandaag is de dag van mijn de debuut in het Vakberaad DIV. Tijdens een zogenaamd Werkberaad werden de oude goden van de DLG-DIV-wereld door aanstormend 2.0-talent Margreet ingewijd in het schier eindeloze universum van van digitale communicatie via het internet. Waar mensen zich voorheen gaarne in betrekkelijke anonimiteit terugtrokken, zogauw de hectische werkdag weer ten einde was, is het tegenwoordig de gewoonte om zich middels een flatscreen of smartphone nog uren nadien wereldkundig te maken.
Als zijnde een opeenhoping van vet en vriendelijkheid, liet ik me gaarne meevoeren in deze, niet geheel onbekende, noviteiten. Zelf schrijf ik namelijk al een tijdje blogsgewijs, doch niet over DIV-zaken. Wel ben ik er nu van op de hoogte hoe andere blogs te volgen en ook het toepassen van de RSS-feeds is voor mij geen geheim meer.

Orange in Kleve

Es war wieder eine gemütliche Abend auf der Terrasse der Heimkneipe. Aber gestern war es nicht die Zeit lange zu bleiben, denn heute gab's etwas Spezielles im Programm. Nähmlich den Königintag in Amsterdam entflüchten und so schnell wie möglich raus aus dem Land. Der Geburtstagfeier der Niederländischen Königin meint dennoch nur saufen, tanzen und billigen Sachen kaufen am Trödelmarkt. Beim Rückkehr zuhause, zeigt sich jedes Jahr wieder, daß man jenen Dinge eigentlich gar nicht braucht und sie verschwinden für ein Jahr in den Keller, bis zum nächsten Trödelmarkt.
Mein Freund Ralph, hatte mich schon vor einigen Wochen eingeladen mit ihm nach Kleve zu fahren, damit den Spinnereien in Amsterdam und Utrecht zu vermeiden. Ich nahm im Morgen den Zug nach Utrecht, der viel zu lange war und komplett leer, weil jederein nach Amsterdam fuhr und keiner raus. In Utrecht stieg ich über in Ralphs Wagen und knapp anderhalbe Stunde später liefen wir durch die nicht-so-historische Innenstadt Kleves. Mir war unterwegs schon aufgefallen daß mindestens die Hälfte der Wagenkennzeichen gelb war und auch im Einkaufsgebiet war viel Niederländisch zu hören. Ralph (regelmäßige Besucher) hatte es aber noch nie so voll als heute mitgemacht. Weil deutsche Geschäftsführer nicht verrückt sind, hatten die ihre Gastfreundlichkeit bezeichnet mit vielen Holländischen Fahnen und orangen Löwen, wahrscheinleich noch übrig der leztzen Fußball-WM. Auch den Weg zwischen die Grenze und Kleve entlang, gab es viele Häuser mit rot-weiß-blauen Flaggen. Es könnten einfach Niederländer sein, die dort leben. Auch ist es möglich daß man das Volk und ihr Volksfest sympatisch findet, was ich mich nicht vorstellen kann.
In Kleve gibt's viel zu spenden. Das Geldautomat gab mir dann gleich mal einen Schein van 100 Euro, mit dem ich nur große Einkaufe machen konnte. Die Buchhandlung war aber nicht weit weg. In der Thalia schaffte ich mir also einige Bücher an, unter denen ein Buch des Papstes. Schon lange Zeit möchte ich gerne lesen, was dieser Mann alles zu erzählen hat. Die Zeit dafür wird jetzt bald kommen.
Man muß nie Deutschland verlassen ohne eine gute Verpflegung. Hatten wir am Eingang der Innenstadt schon eine Rotbratwurst genommen und später einen guten Kaffee, nahm Ralph noch einigen Brötchen, es war doch warten auf Schnitzelzeit. Ralph nahm mich mit in eine deutsche Version der McDonald's. Am Tresen konnte man bestellen, aber der Schnitzel müßte hervorragend sein. Nach die Bestellung, konnte man mit einem Alarm warten bis das Fastfood fertig war. In einer sehr ungemütlichen Umgebung (MTV mit 80-er Musik auf Großschirm) aßen wir einen guten Schnitzel mit aber zu scharfen Jägersoße und geschmäcklosen Bratkartoffeln. Nächstes Mal wird es eine normale Kneipe mit gutem Bier und einer richtigen Mahlzeit.
Das Höhepunkt des Tages war aber den Besuch am Kaufland. Es handelt sich dabei um eine Super-Supermarkt, populär bei Holländern, aber mit alles was man sich wünschen könne. Am Anfang dachte ich noch keinen Einkaufswagen zu brauchen und meinen Einkaufe in Ralphs Wagen legen zu können, aber nach wenigen Regale, ist Ralph mir einen Einigen holen gegangen. Er war nähmlich ofter da und weiß das es zuviel gibt um einen Einkaufswagen zu teilen. Auch mein Wagen füllte sich schnell mit billigen Mikrowellemahlzeiten, Suppen und selbstverständlich deutschem Bier.
Zufrieden fuhren wir nach einer Einkaufzeit vor anderhalbe Stunde zurück nach Utrecht. Mit zwei vollen und schweren Taschen lief ich den Bahnhof in Utrecht herein. Es gab nur Besoffene Festleute, aber bald war ich wieder zuhause. Jetzt nur warten bis die Biere kalt sind und im Fernsehen anschauen kann, was ich heute in Amsterdam alles verpasst habe.

Impressies uit Lissabon, deel II

Uw reporter was inmiddels beland in het Fado-café. Gezeten aan een biertje (ditmaal van Sagres), bekeek ik de opgehangen posters eens. Het bleek te gaan om allerlei optredens her en der in Lissabon en allerlei in het verleden. Portugezen vertelden me naderhand dat de Fado nog voornamelijk bestaat bij de gratie van toeristen, terwijl de gemiddelde jonge Portugees ook liever naar Lady Gaga of Kings of Leon luistert. Het is echter het levenslied van het land en er zullen ongetwijfeld nog een hoop liefhebbers zijn, maar ook de Amsterdamse schlager is het einde nabij. De flyers, die ik ontvangen had, boden dan ook avondjes aan voor bedragen, die voor de gemiddelde gepensioneerde Portugees niet zomaar op te brengen zijn. Ik besloot dus al snel deze aan me voorbij te laten gaan. Inmiddels dacht ik wel ergens aan te kunnen gaan schuiven in eeen restaurant. Alvorens het Fado-café te verlaten, diende er nog een plasje gedaan te worden. Tijdens het pissen, keek ik naar de toiletpot en er was een sticker op geplakt van de Duitse voetbalclub Schalke04. Dit was opvallend, daar ik in het vorige café ook een plasje had gedaan en er eveneens een sticker van Schalke op het toilet was geplakt. Blijkbaar had deze club onlangs een match gespeeld in Lissabon en hebben de Duitse supporters behoorlijk ´hausgehalten´ in Lissabon-Centrum. Ik toog naar buiten en de eetgelegenheden bleken nog niet echt vol te zitten. Een man probeerde me een tent binnen te lullen, maar dit sloeg ik professioneel af. Vervolgens ging ik een echte Portugese Cantina binnen. Een cantina is een helverlicht zaaltje, dat met beschilderde tegeltjes is bedekt en door de Portugezen zelf wordt bezocht. Gezien het uiterlijk, had het tevens een badhuis kunnen zijn, maar dat is het dus niet. Ze hebben er het plaatselijke voedsel voor een plaatselijke prijs. (Al hebben ze deze in de Barrio-Alto wel aangepast, merkte ik naderhand in de buitenwijken en ik geef ze geen ongelijk.) In de cantina, waar ik plaatsnam, zaten een aantal Portugezen of toeristen al flink te smullen. Ik kreeg een tafeltje en direkt ook brood met crème-kaas. De ober was een jongen, die een opvallende gelijkenis vertoonde met de Portugese stervoetballer Cristiano Ronaldo. Het was hem waarschijnlijk niet, daar ik met mijn geringe voetbalkennis toch vermoed, dat Ronaldo geen bijbaantje nodig heeft om uit de kosten te komen. Ik had een plaatselijk soepje en zwaardvis. Overigens zijn deze cantinas overal in de stad te vinden. Meetal zijn ze niet zo groot, het is er goedkoop en de menukaarten zijn louter in het Portugees. Ik heb gegeten in een cantina in een buitenwijk, die voornamelijk gevuld bleek met plaatselijke ouderen en, grote pullen bier drinkende, bouwvakkers. Het aanbod aan vis is overal geweldig, maar ook de vleesgerechten bleken alle keren niet te versmaden. Al mijn middag- en avondmaaltijden heb ik in deze tenten genomen en dit is voor elke Lissabonganger een aanrader. Het is er altijd gezellig druk, je spreekt nog eens mensen en met een beetje Portugese taalkennis kom je een heel eind.
Na een nachtje slapen, was ik weer vroeg uit de veren. Het hostel bood ontbijt aan, maar pas op de typisch Portugese tijd van half negen. Blijkbaar gebeurt in Portugal echt alles een paar uur later dan bij ons. Nu is het sowieso vrij zeldzaam dat hostels gratis ontbijt hebben en dat van hen loog er niet om. Er waren verse broodjes, lekkere kaasjes, jam en onbeperkt koffie. Na het ontbijt kon er tevens gerookt worden, maar dit diende te gebeuren vanuit het raam hangend. In het hostel was het namelijk niet toegestaan, maar aangezien sigaretten een eerste levensbehoefte zijn in dit land, was er een rookraam ingericht. Dit was compleet met een asbak op de vensterbank aan de buitenkant. Met name het personeel maakte hier gretig gebruik van. Het hostel was namelijk gehuisvest op de vijfde etage van een kantoorpand, dus even snel naar buiten was er niet bij. Dit had niet alleen te maken met de trappen, maar ook het stokoude liftje, dat niet al te rap was. Met een goed gevulde maag, toch ik naar buiten. Inmiddels waren er ook wat winkels open en de terrassen voor de horeca, zaten vol met ontbijters en koffiedrinkers. Ik liep richting het Rossio en passeerde nogal wat boekwinkels. Portugezen bleken enthousiaste lezers en werkelijk overal in de stad, vind je antiquariaten en boekwinkels. Portugezen grijpen blijkbaar gaarne naar de pen en er is natuurlijk veel uit Brazilie. Na wat gesnuffeld te hebben hier en daar in de winkels, belandde ik op het Rossio. Dit is een zeer groot plein en het is tevens een knooppunt van allerlei openbaar vervoer. Het plein wordt omgeven door winkels en horeca, dus het is er eigenlijk altijd druk. Om de winter wat cachet te geven, had de gemeente zowaar een ijsbaan laten aanleggen op het plein. Alhoewel ik op een elektronisch bord zag dat het op dat moment 22 graden was, werd er driftig geschaatst. Ik onderwierp de ijsbaan aan een inspectie en met bleek om een kunststof baan te gaan. Deze is dus absoluut niet glad en de schaatsende Portugezen bleven dan ook makkelijk op de been. Dit was mij als Limburgse Hollander ook nog wel gelukt. Ik weerstond echter makkelijk te verleiding om mee te gaan schaatsen en zette mijn wandeltocht voort richting de Alfama. A Alfama (zoals het heet) is een van de oudste wijken van de stad, zoniet dé oudste. Het weerstond de aardbeving van 1755, waar Lissabon het nog steeds over heeft, maar raakte ooit in verval. Het groeide uit tot een echte volksbuurt. De plattegrond is nog als de tijd van de Moren en je kunt er dus net zo lekker verdwalen als in de Medina´s van Istanboel of Marrakech. Zoals overal in Lissabon, dien je stevige kuiten te hebben om er rond de wandelen. (Of klimmen voor de Amsterdammer: onze bruggetjes zijn ook steil, maar niet zo lang.) Er bleek hier echter wel het echte volk te wonen. Hoewel ik duidelijk herkenbaar was als buitenlander, deed niemand hier moeilijk over. Ik babbelde wat met buurtbewoners tijdens een kop koffie en ze hadden allemaal dezelfde mening over de regering. Niettemin waren ze allen behoorlijk de de Heer en toonden dit door rode vlaggen buitenshuis op te hangen van Jezus en de Portugese patroonheilige Fatima. Daar religie een grote rol speelt in Portugal, zag ik tevens bussen die FELIZ NATAL toonden op hun voorscherm, in plaats van de eindbestemming. Met een stokoud trammetje toog ik terug naar de binnenstad. Tot zover de impressies deel II, meer volgt.

Impressies van Lissabon, deel I

Onlangs vertrok uw reporter voor een paar dagen naar Lissabon. Deze stad ligt in Portugal en ik was er twaalf jaar geleden al eens geweest. In die tijd verplaatste ik me nog al eens liftend, sliep op campings en bezocht alles maar zo snel mogelijk om hierna weer door te kunnen trekken. Tegenwoordig kom ik met het vliegtuig, slaap in een hostel en wil langere tijd op een bestemming zijn om deze goed te leren kennen. Wanneer deze trend zich doorzet, vlieg ik over twaalf jaar met een privéjet naar Portugal, verblijf in het Hilton en wel voor drie maanden (om zaken te doen). Niettemin was ik nu nog afhankelijk van TAP Portugal Airlines. Met uitzondering van een niet nader te noemen Turkse maatschappij, ben ik over alle vliegbehandelingen waarmee ik vloog goed te spreken. Zo ook over de TAP. De vlucht vertrok weliswaar een uur te laat, maar dit lag niet aan hen (zo werd tenminste medegedeeld). Tijdens de vlucht kregen we een broodje aangeboden, dat niet alleen warm was, maar tevens een soort van schnitzeltje op lag. Ik vond het best lekker, maar al snel hoorde je het eeuwige gemopper over het vliegtuigvoedsel. Wellicht stel ik niet zulke hoge eisen, maar ik klaag nooit over het eten in vliegtuigen. Opvallend is dat de mensen die dit wel doen, wel altijd het aangebodene opeten. Nog nooit heb ik iemand meegemaakt, die dan maar eens stelling nam en zei dat hij het broodje of warme maaltijd niet wilde hebben omdat het niet te eten is. Blijkbaar is het feit dat je het gratis krijgt toch doorslaggevend. Dat is dus makkelijk kankeren. Als je goed wil eten, doe je dat maar op de luchthaven voorafgaand aan de vlucht, maar dat is duur. Ze willen echter allemaal voor een dubbeltje op de eerste rang zitten en dus is het nooit goed. Ook is er nooit genoeg beenruimte. Als je dit wel wil, dien je maar biznizclass te vliegen of met de trein te gaan, maar dat is natuurlijk ook geen optie. Het zal nu wel duidelijk zijn, dat ik dat soort types wel kan schieten. Dezelfde personen nemen op de luchthaven van Lissabon wel rustig een taxi naar hun hotel, terwijl ik gewoon wacht op een plaatselijke bus en in een hostel plaatsneem. Hierdoor bespaar ik me zoveel geld dat ik dit soort tripjes verschillende malen per jaar kan doen en niet hoef te klagen over het te weinig in de watten gelegd worden voor weinig poen. Zo slecht hebben we het als Nederlanders doorgaans niet. Terug naar het ´gebeuren´, zoals voetbaltrainers nog wel dienen te zeggen. De aanvliegroute was prachtig voor wie in het vliegtuig zat. Je vloog echt over de stad, daar de luchthaven inmiddels door Lissabon omsloten is. Vanuit het vliegtuig zie je dan ook niet alleen wijken met alleen maar flats, maar ook de oude binnenstad. Ben hierbij wederom blij dat ik niet op een aanvliegroute naar Schiphol woon. Het geluid kende ik namelijk wel van mijn woontijd in de Bijlmer en bezoeken aan mensen op Uilenstede. De radio of TV kon niet hard genoeg staan. Buiten de luchthaven aangekomen, vond ik al snel de halte van bus 44, die zou stoppen op het Rossio-plein. Deze bus bleek niet door veel reizigers gebruikt worden, maar des te meer door lokale Lisboetas, blijkbaar werkend op de luchthaven. We reden dan ook door allerlei buitenwijken. Deze herkende ik wel van buurten in Franse steden. Het zag er niet best uit en er woonden duidelijk veel migranten. Naderhand kwamen we in het centrum van Lissabon. De gebouwen waren beter onderhouden en je zag ook meer zaken, die iets met toerisme te maken hadden. Het hostel had ik vrij snel gevonden. Uit hun website had ik al begrepen dat ze behoorlijk hip, trendy en snel waren. Dit bleek al uit het feit dat mijn reservering daadwerlijk was aangekomen. Ik kreeg een bed toegewezen in de kamer Fourrier. Alle kamers hadden namelijk namen van schrijvers. De receptionist deed het licht aan in de kamer en wist er meteen apetrots bij te vertellen dat het om een spaarlamp ging, waardoor het oplichten wat langer zou duren. Hij was alweer snel terug naar de receptie en tijdens het inspecteren van de kamer is het lampje niet meer licht gaan geven. Blijkbaar zijn spaarlampen in Portugal dusdanig energiezuinig, dat ze ook nauwelijks licht geven. Volgens mij ondermijnt dit enigszins de bedoeling van een peertje, maar klagen wilde ik dus niet snel. Wie mij kent, weet dat ik altijd het lulletje ben, wanneer het gaat om toewijzen van bedden en wederom had ik het bovenste deel van het stapelbed. Er was we een leeslampje aan gekoppeld (handig als je laat thuiskomt en anderen niet te erg wil storen). Vervelend was alleen dat mijn lampje het niet deed. Enig onderzoek leidde uit dat de punten van de stekker waren afgebroken en het dus bijzonder gevaarlijk was aan het stopcontact te zitten. Inmiddels zat er een dienstdoende dame bij de receptie (wanneer het echt link wordt, klaag ik namelijk wel) en zij verzekerde mij echter dat er iets aan gedaan zou worden, maar dit is tijdens mijn verblijf niet gebeurd. Dan maar niets lezen in bed en oppassen voor het stopcontact. Ik installeerde me vervolgens maar in de bovenste bedstede. Dit houdt zoveel in als het wekkertje klaarzetten, rugzak in de locker, bed opmaken en alvast het slaapshirtje klaarleggen. Ervaring heeft me in de loop der jaren geleerd dat het het handigst is alles klaar te hebben voor de nacht, in geval de avond langer wordt dan verwacht. Ik toog weer naar buiten en begon trek te krijgen in een pilsje. Om de hoek waren een aantal cafés op een pleintje en ik nam plaats op een terras. Het was inmiddels donker geworden, maar de temperatuur was nog altijd bijzonder aangenaam. Hiermee bedoel ik aangenaam voor Hollandse begrippen van dat moment. De Portugezen vonden het duidelijk frisjes, gezien hun kledij. Er kwam een ober bij mijn tafeltje en ik bestelde in het Portugees een biertje (uma cerveja, por favor). Alras later kreeg ik een glas met het merk SuperBock erop gedrukt. Proevend aan het spul, bleek het noch super te zijn, noch bokbier. Het is echter één van de twee nationale biermerken in het land; de andere is Sagres. Nippend aan de SuperBock, keek ik eens om me heen. Daar ik onder een luifeltje zat, was het me nog niet echt opgevallen dat het lichtjes was begonnen te regenen. In de straten waren echter wel ineens een hoop lieden zichtbaar, die paraplu´s verkochten. Deze types waren allen van Afrikaanse origine en ik had dit vaker gezien ik Zuid-Europa. Als het regent, worden er paraplu´s verkocht en zogauw de zon doorbreekt, wordt de markt van zonnebrillen aangeboord. Hoewel ik geen paraplu, noch zonnebril gekocht heb, heb ik wel respect voor deze (doorgaans zeer hoffelijke) mannen, die in hun inkomen moeten voorzien door dit soort activiteiten. Velen zullen waarschijnlijk op illegale wijze Europa zijn binnengedrongen en belanden noodgedwongen in dit soort zaken, die waarschijnlijk niet zo gek veel opleveren om naar huis te sturen naar de familie in landen als Burkina Faso of Angola. Na twee pintjes begon zich een hongertje op te dringen. Het werd tijd om te gaan happen en het liep dan ook al tegen zevenen. In mijn reisgidsje stond dat ik me aan de rand bevond van de zogenaamde Barrio-Alto, hetgeen een wijk moest zijn met ´talloze bars en restaurants´. Derhalve liep ik die richting op. Gaandeweg begon ik hardop te twijfelen aan mijn reisgids. Het kan aan mij gelegen hebben, maar die ´talloze bars en restaurants´ zag ik niet. Hierop besloot ik maar de smalle straatjes in te duiken met de hoop om meer succes. Dit kwam er ook. Daar Portugese bars en restaurants nauwelijks aan uithangborden doen, moet je erlangslopen om iets te herkennen. Er was inderdaad al het een en ander open, maar veel nog niet. In de meeste resto´s zat het personeel nog te smikkelen en andere waren bezig de tafels te dekken. Ik besefte het al snel: het was gewoon nog te vroeg! Portugezen eten pas laat en hierop passen restaurants uiteraard hun tijden aan. Het beste wat ik in dat geval kon doen was nog maar een pintje vatten in een van de inmiddels geopende kroegen, tot het tijd werd om te gaan dineren. Lopend door de buurt, kreeg ik al een aantal flyers in de hand gedrukt voot allerlei fado-avonden met diner en andere toestanden, tot ik eindelijk belandde in een kroegje met fado-muziek, asbakken en zeer goedkoop bier.
Tot zover de eerste indrukken van Lissabon. Meer volgt zo snel mogelijk.

Frank dineert

Mijn verblijf bij de gastfamilie Vigier te Montpellier was op culinair gebied niet te versmaden. Zoals elke avond, zat ik tegen zevenen met smart te wachten op het avondeten. Ten eerste daar dit elke avond bijzonder smakelijk was en ten tweede omdat mijn lichaam er tegen die tijd nogal hardvochtig om riep. Op een gegeven moment is er namelijk niet meer tegen een lege maag op te roken en moet er iets in. Eergisteren was het diner een aparte gebeurtenis daar er, naast ons, nog enkele gasten waren komen opdagen. Hun namen ben ik inmiddels vergeten, maar het betrof een oudere dame, haar dochter en de echtgenoot ervan. Kort onderzoek leverde op dat zij inderdaad ook in Montpellier gehuisvest waren en wel drie huizen verderop. Ze bleken verder tevens regelmatig te gast te zijn bij de Vigiertjes, daar mijn huisgenoten ze al kenden en dat lieten blijken ook. Het leek erop alsof deze luitjes wel tof waren, dus ik was benieuwd. Naar goed Frans gebruik begon het samenzijn met een aperitief (in het Frans: apéritif, zo steek je nog eens wat op). Gastheer Jean-Paul trok een of andere fles rosé open en er werd luidruchtig geklonken, zoals in huize Vigier alles luidruchtig gaat. Om de feestelijke avond nog extra luister bij te zetten, had Jean-Paul besloten (of eigenlijk zal Muriel het besloten hebben en mocht Jean-Paul het werk doen) de barbecue erbij te halen. Erbijhalen is trouwens niet het juiste woord. De BBQ bevond zich namelijk achter op het terras en was een van steen gebouwd geval dat gevuld was met stukjes hout. Deze waren daar Jean-Paul in hoogsteigen persoon klein gehakt, vertelde deze apetrots. Je moet natuurlijk ook wat wanneer je gepensioneerd bent en dit is inderdaad een zeer zinvolle bezigheid, dacht ik hierop bij mezelf, maar hield de woorden voor me, bang dat het wel eens sarcastisch zou kunnen klinken. Met iets te bijdehante opmerkingen ben ik wel vaker op mijn bek gegaan en aangezien ik nog graag een week langer te huize Vigier wilde blijven, sprak ik dus maar mijn complimenten uit over het verrichte vakwerk van Jean-Paul. Een fles rosé later konden we aanschuiven aan de grote tafel op het terras. Bij worsten van de BBQ, dien je in Frankrijk blijkbaar rode wijn te drinken, dus werd er een fles van dat soort opengetrokken. De buren bleken enkele malen op vakantie te zijn in Nederland en hadden hierbij naast het onvermijdelijke Amsterdam, tevens Den Haag, Delft en Utrecht bezocht. Meneer sprak zelf een paar woorden Nederlands, iets wat ik uit de mond van een Fransoos nog nooit had mogen vernemen. Hierbij dient weliswaar aangetekend dat hij niet verder kwam dan Goeiedag, Dankjewel en Eet Smakelijk, maar toch.
Aan tafel zat ik naast en tegenover mijn medestudenten, die ook logeerden bij Jean-Paul en Muriel. Het betrof hier een figuur uit Zwitserland, die na een zwijgzaam en opgesloten begin, steeds meer los begon te komen. Net als overigens de andere Zwitsers in mijn klas. In een vorig verhaal was ik echter niet zo te spreken over die Alpenbewoners in het algemeen. Het is echter gebleken dat je bij die lui door een bepaalde stugheid dient heen te prikken, al staat dit gelijk met het boren van een soort Gotthardtunnel. Dit duurt dus even. Hierna is wel aardig toeven met die gasten, al gaat het nog altijd niet boven Vlamingen, maar dat is weer een ander verhaal. De andere logé betrof een studente uit Canada. Deze was enkele dagen ervoor verschenen en had blijkbaar eerder op het adres verbleven daar beide partijen nogal familiair met elkaar omgingen vanaf het eerste moment. De Canadese heette Alison en de Zwitser Michael, namen waar ik overigens pas die avond achter kwam. Michael werd tot dan toe namelijk altijd aangesproken met gewoon 'tu', net als ik trouwens. Frank bleek ook niet te onthouden. Die Alison bleek echter hun favoriete gast, zoals mij die avond voor het eerst duidelijk werd en daarna des te meer. Haar naam werd wel onthouden en ze kreeg alle aandacht van iedereen. Zelf vond ik dat wel prettig, aangezien ik liever wat op de achtergrond blijf en blij was niet voortdurend vanalles in het Frans te hoeven beantwoorden. Overigens sprak zij Frans met een dusdanig Amerikaanse tongval, dat ik er eigenlijk geen touw aan vast kon knopen.
Naarmate het diner vorderde en ik genoot van wederom goede kost, ditmaal van de barbecue aangevuld met salade, steeg de stemming aan tafel. Met name Jean-Paul werd steeds vrolijker, maar dit kan ook aan de wijn gelegen hebben. Hij wachtte dan ook niet tot iedereen zijn glas leeg had, maar schonk zijn eigen rustig vol wanneer de bodem (weer) in zicht kwam. Na het eten was er zowaar nog ijs, dus het kon niet op. Inmiddels begon ik een beetje onrustig te worden, daar ik ook nog mijn huiswerk voor de volgende dag diende te maken. Ik had niet op lang tafelen gerekend. De buren vonden het op een gegeven moment echter ook welletjes en vertrokken. Zoals gebruikelijk hielpen we allen met het opruimen van de zooi, waarbij uiteraard met name de bijdrage van de Canadese bijzonder gewaardeerd werd. Ze kreeg hiervoor zelfs een knuffel van Jean-Paul, de oude snoepert! Mijn hulp werd afgedaan met een eenvoudig 'merci', maar ik ben dan ook geen jonge meid met een leuk smoeltje en dito figuur van heel ver weg. Daar was ik op dat moment ook wel blij om, aangezien ik weinig behoefte had aan een omhelzing door een bezopen Fransman van 67.
Met drie glazen rode wijn in mijn mik stortte ik me nog even op mijn huiswerk. De dag erna bleek ik alle opgaven goed te hebben.