donderdag 19 augustus 2010

Frank dineert

Mijn verblijf bij de gastfamilie Vigier te Montpellier was op culinair gebied niet te versmaden. Zoals elke avond, zat ik tegen zevenen met smart te wachten op het avondeten. Ten eerste daar dit elke avond bijzonder smakelijk was en ten tweede omdat mijn lichaam er tegen die tijd nogal hardvochtig om riep. Op een gegeven moment is er namelijk niet meer tegen een lege maag op te roken en moet er iets in. Eergisteren was het diner een aparte gebeurtenis daar er, naast ons, nog enkele gasten waren komen opdagen. Hun namen ben ik inmiddels vergeten, maar het betrof een oudere dame, haar dochter en de echtgenoot ervan. Kort onderzoek leverde op dat zij inderdaad ook in Montpellier gehuisvest waren en wel drie huizen verderop. Ze bleken verder tevens regelmatig te gast te zijn bij de Vigiertjes, daar mijn huisgenoten ze al kenden en dat lieten blijken ook. Het leek erop alsof deze luitjes wel tof waren, dus ik was benieuwd. Naar goed Frans gebruik begon het samenzijn met een aperitief (in het Frans: apéritif, zo steek je nog eens wat op). Gastheer Jean-Paul trok een of andere fles rosé open en er werd luidruchtig geklonken, zoals in huize Vigier alles luidruchtig gaat. Om de feestelijke avond nog extra luister bij te zetten, had Jean-Paul besloten (of eigenlijk zal Muriel het besloten hebben en mocht Jean-Paul het werk doen) de barbecue erbij te halen. Erbijhalen is trouwens niet het juiste woord. De BBQ bevond zich namelijk achter op het terras en was een van steen gebouwd geval dat gevuld was met stukjes hout. Deze waren daar Jean-Paul in hoogsteigen persoon klein gehakt, vertelde deze apetrots. Je moet natuurlijk ook wat wanneer je gepensioneerd bent en dit is inderdaad een zeer zinvolle bezigheid, dacht ik hierop bij mezelf, maar hield de woorden voor me, bang dat het wel eens sarcastisch zou kunnen klinken. Met iets te bijdehante opmerkingen ben ik wel vaker op mijn bek gegaan en aangezien ik nog graag een week langer te huize Vigier wilde blijven, sprak ik dus maar mijn complimenten uit over het verrichte vakwerk van Jean-Paul. Een fles rosé later konden we aanschuiven aan de grote tafel op het terras. Bij worsten van de BBQ, dien je in Frankrijk blijkbaar rode wijn te drinken, dus werd er een fles van dat soort opengetrokken. De buren bleken enkele malen op vakantie te zijn in Nederland en hadden hierbij naast het onvermijdelijke Amsterdam, tevens Den Haag, Delft en Utrecht bezocht. Meneer sprak zelf een paar woorden Nederlands, iets wat ik uit de mond van een Fransoos nog nooit had mogen vernemen. Hierbij dient weliswaar aangetekend dat hij niet verder kwam dan Goeiedag, Dankjewel en Eet Smakelijk, maar toch.
Aan tafel zat ik naast en tegenover mijn medestudenten, die ook logeerden bij Jean-Paul en Muriel. Het betrof hier een figuur uit Zwitserland, die na een zwijgzaam en opgesloten begin, steeds meer los begon te komen. Net als overigens de andere Zwitsers in mijn klas. In een vorig verhaal was ik echter niet zo te spreken over die Alpenbewoners in het algemeen. Het is echter gebleken dat je bij die lui door een bepaalde stugheid dient heen te prikken, al staat dit gelijk met het boren van een soort Gotthardtunnel. Dit duurt dus even. Hierna is wel aardig toeven met die gasten, al gaat het nog altijd niet boven Vlamingen, maar dat is weer een ander verhaal. De andere logé betrof een studente uit Canada. Deze was enkele dagen ervoor verschenen en had blijkbaar eerder op het adres verbleven daar beide partijen nogal familiair met elkaar omgingen vanaf het eerste moment. De Canadese heette Alison en de Zwitser Michael, namen waar ik overigens pas die avond achter kwam. Michael werd tot dan toe namelijk altijd aangesproken met gewoon 'tu', net als ik trouwens. Frank bleek ook niet te onthouden. Die Alison bleek echter hun favoriete gast, zoals mij die avond voor het eerst duidelijk werd en daarna des te meer. Haar naam werd wel onthouden en ze kreeg alle aandacht van iedereen. Zelf vond ik dat wel prettig, aangezien ik liever wat op de achtergrond blijf en blij was niet voortdurend vanalles in het Frans te hoeven beantwoorden. Overigens sprak zij Frans met een dusdanig Amerikaanse tongval, dat ik er eigenlijk geen touw aan vast kon knopen.
Naarmate het diner vorderde en ik genoot van wederom goede kost, ditmaal van de barbecue aangevuld met salade, steeg de stemming aan tafel. Met name Jean-Paul werd steeds vrolijker, maar dit kan ook aan de wijn gelegen hebben. Hij wachtte dan ook niet tot iedereen zijn glas leeg had, maar schonk zijn eigen rustig vol wanneer de bodem (weer) in zicht kwam. Na het eten was er zowaar nog ijs, dus het kon niet op. Inmiddels begon ik een beetje onrustig te worden, daar ik ook nog mijn huiswerk voor de volgende dag diende te maken. Ik had niet op lang tafelen gerekend. De buren vonden het op een gegeven moment echter ook welletjes en vertrokken. Zoals gebruikelijk hielpen we allen met het opruimen van de zooi, waarbij uiteraard met name de bijdrage van de Canadese bijzonder gewaardeerd werd. Ze kreeg hiervoor zelfs een knuffel van Jean-Paul, de oude snoepert! Mijn hulp werd afgedaan met een eenvoudig 'merci', maar ik ben dan ook geen jonge meid met een leuk smoeltje en dito figuur van heel ver weg. Daar was ik op dat moment ook wel blij om, aangezien ik weinig behoefte had aan een omhelzing door een bezopen Fransman van 67.
Met drie glazen rode wijn in mijn mik stortte ik me nog even op mijn huiswerk. De dag erna bleek ik alle opgaven goed te hebben.