Frank in space

Houston, we have got a problem, grapte een beveiliger op Schiphol, toen ik hem mijn ticket toonde. Uiteraard schrok ik me rot, dacht direkt dat er iets mis was. Pas toen ik verschrikt tegen zijn lachende rij tanden aankeek, drong het tot me door dat ik met een grapjas te maken had. Ik wist toen natuurlijk nog niet wat me op de luchthaven van Houston (overigens met de prachtige naam George Bush Intercontinental Airport) allemaal te wachten stond.
Houston is inderdaad de stad van de NASA. Dit wil zoveel zeggen dat 20 mijl van de binnenstad verwijderd er een complex ligt, vanwaaruit het hele gebeuren wordt gecontroleerd. De space shuttles zelf stijgen op vanuit Florida en landen ergens in de woestijn in het westen van het land. Mits ze niet voortijdig ontploft zijn natuurlijk. Het woord "Houston" is trouwens het eerste woord dat vanuit de ruimte naar deAarde gesproken is, zoals wordt beweerd door Amerikanen. Dit is natuurlijk niet waar, want de Russen waren eerder in de ruimte en die zullen ook best contact met de Aarde hebben gehad. Of het was een Rus, die het woord uitsprak. Zoiets als: "Houston, dikke lul, wij zijn lekker al in de ruimte", intussen zijn middelvinger opstekend richting Texas. Zoveel weet ik echter niet ruimtevaart. Nu was er de kans daarin verandering aan te brengen, daar een bezoek aan het commandocentrum mogelijk is. Er rijdt zowaar een bus naartoe vanuit de stad. Aangezien het niet gebruikelijk is tijdsschema's op te hangen bij bushaltes, ging ik maar gewoon bij de halte staan en natuurlijk duurde het bijna een uur voor er een kwam. En zulk lekker weer was het op dat moment nou ook weer niet. Wel zijn ze zo vriendelijk om de lijnnummers wel bij de halte te vermelden. Dit scheelt een hoop gokwerk en nog meer wachten. In de bus raakte ik in gesprek met chauffeur Kevin, die een hoop bleek te weten over de geschiedenis van religie in Europa. Volgens mij was hij iets minder op de hoogte van de te rijden route, want op een gegeven moment had ik het idee dat we rondjes aan het rijden waren in een bepaalde suburb. Uiteindelijk arriveerde ik bij het NASA Space Center. Naar goed Amerikaans gebruik, volledig gericht op maximale 'fun'. Dit bleek eerstens te bestaan uit een uit te kluiten gewassen souvenirwinkel, waar ik werkelijk niets heb kunnen vinden dat praktisch nut heeft. Wellicht alleen de space shuttle flessenopener, maar die leek me zo onhandig vormgegeven dat ik hem niet heb gekocht. Daarbij drink ik thuis meestal bier uit een blikje en die gaan nog altijd zonder opener probleemloos los. Terug naar de NASA. Ik koos ervoor om eerst met een treintje over het terrein te isen en me te laten voorlichten over het mission control center en hoe zo'n ruimtevlucht nu eigenlijk in zijn werk gaat. Wellicht nog iets voor mij in de toekomst, je weet nooit of je het DIV-werk ooit beu wordt. Gezeten in het treintje, toerden we over het terrein en kregen wat te horen over de verschillende gebouwen en wat zich daar afspeelde. We gingen het mission control center binnen en zagen inderdaad het voormalige centrum, dat ik van de televisie kende. Inmiddels was het niet meer in gebruik. Ergens in de jaren 90, zijn ze verkast naar een moderner centrum. Dit kon ook geen kwaad, want het hele zaakje zag er behoorlijk gedateerd uit. Ik zou niet lekker in die shuttle zitten, wetend dat ze in het controlecentrum nog met apparatuur werken uit de jaren 60. Opvallend was de rode telefoon. Hiermee kreeg je direkt contact met het Pentagon. Waarom dat nou precies nodig was, ben ik vergeten. Je zou trouwens contact met de president verwachten. Overigens is het een leuk feit dat de chef van het controlecentrum instructies van de president mag negeren als het er op aan komt. Ik neem echter aan dat dit alleen geldt voor gevallen, die betrekking hebben op de ruimtevaart. Na het mission control center reden we naar een hal, waar een heuse space shuttle stond. Weliswaar zonder vleugels, want dit was een simulatieding, om de praktijk alvast te oefenen. Hierbij heb je inderdaad geen vleugels nodig en dat scheelt weer ruimte. Best nog een groot ding, zo'n space shuttle. Er stonden ook wat Russische apparaten, de NASA werkt tegenwoordig intensief samen met Rusland en Europa aangaande de ontwikkeling van allerlei ruimtespul. Tenslotte reden we met het treintje naar een gigantische hal, waar een complete raket lag. Dit was de Apollo Saturn zoveel en het ding bleek naar de maan te zijn geweest. Dat kun je er niet aan zien, maar dit vertelde de gids. Terug in het bezoekerscentrum, bezocht ik nog een film, waarbij de start van de space shuttle spectaculair vertoond werd. Om het fungehalte nog wat op te krikken, werd er zelf rook in het zaaltje geblazen toen het ding opsteeg. Je moet er maar opkomen. Hierna was een persoon dat ons vertelde over allerlei ins en outs van de NASA. De space shuttle gaat trouwens met pensioen binnenkort, maar ze hebben nog geen nieuw ruimteschip. Vanaf volgende jaar mogen de Amerikanen meeliften op een Russische Soyoez-raket, dus dat wordt nog wat. Blijkbaar hebben ze wel vertrouwen in de Russische kunst van het raketbouwen. Grappig trouwens dat ze dat wel kunnen in Rusland, terwijl de rest van het land nog in Lada's rijdt, die nog exact hetzelfde zijn als pakweg 40 jaar geleden.
Na het promopraatje had ik het eigenlijk wel weer gezien bij de NASA. Het bezoekerscentrum was minder groot dan ik vantevoren dacht en had ook niet zoveel te bieden. Er waren nog wat andere films en shows. Ik had eigenlijk gehoopt op een ruimte waar je een tijdje gewichtloosheid kon ervaren, maar die was er niet. Ik had me al voorgesteld hoe je zonder zwaartekracht een shaggie zou moeten rollen. Dit wilde ik wel eens proberen.
De bus bracht me (via een compleet andere route) terug naar Houston. Terug op Aarde.