Frank landt

Na het landen en iedereen om een of andere reden direkt in dat gangpad gaat staan, blijf ik nog lekker zitten. Tenslotte duurt het altijd nog minimaal tien minuten voordat die slurf is aangesloten en we daadwerkelijk het toestel uitkunnen.
Dan is het altijd spannend, we staan namelijk voor het eeuwige gelazer met de douane in dit land. Uiteraard had ik de langzaamste rij en later bleek waarom. Dienstdoend ambtenaar liet er geen gras over groeien en elk paspoort werd grondig gecheckt, gepaard gaan met de stompzinnige vragen, die bij het vak schijnen te horen. Na een kwartier me te hebben staan opvreten, werd ik zelfse gesommeerd met een dame mee te lopen door een lange gang naar een obscuur kantoortje achteraf. Normaal gesproken is zoiets reuze spannend, maar niet met een mevrouw van de Amerikaanse douane. In het kanoortje mocht ik plaatsnemen op een rij stoelen en wachten tot er iets ging gebeuren. Ondertussen zag ik mensen met mijn paspoort diverse kantoortjes in en uit gaan. Ik keek eens om mee heen. Er waren een stuk of vier mensen in uniform aangewezig in het halletje en een mij onbekend aantal in de diverse kantoortjes. Die lui in het halletje hadden in ieder geval een serieuze ambtenarenmentaliteit. In het tijdsbestek dat ik er zat, werd er alleen maar geouwehoerd over allerlei zaken, maar niets iets dat betrekking leek te hebben op hun werk. Aan de muur hingen overigens voornamelijk posters met landkaarten. De verwachte kaart van de hele wereld, eentje van de VS, een van Mexico, maar de uitsmijter vond ik die van Afhanistan en Pakistan. Zeker voor andere verdachte figuren dan ik op dat moment. Na wat wachten werd ik op barse wijze middels mijn achternaam een kamertje binnengeroepen. Ik mocht plaatsnemen op een aftandse stoel, die helemaal tegen de muur aangeschoven diende te worden, zover mogelijk van de beambte af. De man vroeg wat ik kwam doen in Texas (vakantie), of ik er mensen kende (nee, verbaasde blik van de andere kant) en waar ik zoals heen ging. Als een ervaren rekenaar werden mijn geplande dagen hier en daar opgeschreven en gekeken of het wel paste tot de terugreis van 18 februari. Handig dat hij dat deed, want dat had ik zelf nog niet zo secuur gedaan. Blijkbaar werd er hevig getwijfeld aan mijn bedoelingen in het land. Hij had mij echter nog niet klein, want het schema klopte wel zo ongeveer. De tweede aanval spitste zich toe op landen, die ik bezocht had buiten Europa. Ik haalde een hoop problemen op mijn hals door Oezbekistan te noemen. Dit was precies waar de man op zat te wachten. Waarom daarheen? Rustig vertelde ik dat er vanuit Nederland regelmatig reizen naar georganiseerd werden daar er veel te doen en te zien is. Daarbij sprak ik Russisch. Dit laatste had ik beter niet kunnen zeggen, want mijn tegenstaander vroeg me vervolgens hoe goed dat Russich van mij dan wel was (niet goed) en of ik in Rusland was geweest. Ik bevestigde dit. Toen werd het helemaal spannend, omdat meneer me eerder had gevraagd naar mijn bestemmingen buiten Europa. Rusland had ik niet genoemd! Inmiddels begon ik het belanchelijke van de discussie door te krijgen. Hij zocht gewoon naar iets waarop hij me kon pakken. Schijnbaar werkt de Amerikaanse douane met prestatieloon. Er ontspong zich een levendige discussie over het feit of Rusland deel is van Europa of Azië. Ik vertelde dat Sint-Petersburg in het Europese deel van Rusland ligt en ik het derhalve niet had genoemd. Dit was nieuw voor hem. De grens van Europa lag toch ergens bij Kroatie? Nee meneer, dat is de Europese Unie en dat is slechts een deel van het continent Europa, dat het land beslaat tussen Portugal en de Oeral. De man gaf zich gewonnen. Tegen zoveel geografische kennis kon hij niet op. Nog natrillend stond ik even later bij de bushalte. Altijd gedacht dat het makkelijker wordt de VS te betreden wanneer je een paar keer eerder door soepel langs de douane bent gekomen, maar niets is minder waar. Blijft de vraag waarom ze net mij moesten hebben. Het lullige van dit alles is dat ik klaarblijkelijk de discussie gewonneb had, maar hij degene is die mij kan weigeren in het land en met het eerste het beste vliegtuig terugsturen naar Europa. Je hele vakantie hangt af van zo iemand. In ieder geval heb ik er ervaring mee, want ze moeten me altijd hebben. Zo ben ik waarschijnlijk de enige Nederlander met een stempel van Oostenrijk in zijn paspoort, aangezien ze me niet vertrouwden in die Balkanbus.
Enfin, inmiddels al een twee dagen in Houston, meer nieuws volgt.
F