Frank bij de gastfamile

Aangezien ik twee weken een Franse cursus zou gaan volgen aan een school in Montpellier, diende ik hier ook te verblijven. Hierbij bestond er een mogelijkheid onderdak te vinden bij een gastgezin en dat leek me wel wat. Een dag of tien geleden had ik van de bemiddelende organisatie de gegevens doorgekregen van de familie Vigier, alwaar ik te gast zou zijn. Het adres stond er ook bij en het was dus een kleine moeite even op Google Maps te kijken wat voor huis en buurt het zou zijn. Google toonde een wijk met villa's, stuk voor stuk voorzien van een tuin met zwembad. Familie Vigier kon hierbij natuurlijk niet achterblijven en had dus ook een 'piscine'. De vraag rees dan ook of de gasten daar ook gebruik van mochten maken, maar dat zou wel blijken. Ik stuurde ze een email om me vast voor te stellen en te vertellen dat ik op zondag zou arriveren, maar ze me niet op hoefden te pikken. Ik zou het zelf wel vinden met de bus. Hierbij bleek het internet wederom bijzonder handig, thuis had ik al opgezocht welke bus het dichtst in de buurt kwam.
Helaas reageerde geen van de Vigiers op mijn mailtje. Het kon natuurlijk zijn dat ze er een weekje tussenuit waren om nog wat rust te nemen voor de invasie van de enkele Hollander of misschien was hun PC gewoon gecrached of waren ze om andere redenen van het internet afgesloten. Daar ik ook een telefoonnummer had, besloot ik ze zaterdagavond vanuit mijn hotelkamer eens te bellen. Fransen nemen de telefoon op met stomweg het zeggen van 'allo', waardoor je geen idee hebt of je de goeie aan de lijn hebt. In ieder geval was het meneer Vigier niet. In mijn beste Frans van dat moment vertelde ik de situatie en direct antwoordde mevrouw (het bleek inderdaad mevrouw Vigier zelf) dat ze vergeten was te antwoorden en dat het goed was als ik zondag tussen 2 en 3 zou arriveren. Hierna voegde ze er in rap Frans nog een en ander aan toe, waarbij ik na een woord of vier al volledig de draad kwijt was (Excusez-moi?). Mevrouw Vigier had de oplossing: op dat moment was er nog een Nederlandse studente in huis en in mijn eigen taal vernam ik dat ze me verwachtten en ook kon ik nog even informeren of het allemaal wel de moeite waard was daar in Montpellier, in de familie en op school. Dit bleek het geval. Lullig zou natuurlijk zijn wanneer zij de familie in het Nederlands volledig de grond in zou boren, terwijl ze een meter verderop zaten. Overigens had ik dit rustig gedaan indien het moest.
's-Anderendaags nam ik bus 11 richting de buurt Chamberte. Dit bleek makkelijk gezegd dan gedaan. Daar de gemeente Montpellier noest bezig is met de aanleg van een derde tramlijn, ligt het halve centrum open en vertrekken de bussen van een heel andere plek dan op de plattegronden aangegeven. Nu ben ik als Amsterdammer wel gewend aan bouwputten in de binnenstad, dus liet me hierdoor niet uit het veld slaan. Ik vroeg het een wachtende chauffeur bij een bus, maar die ontkende dat er een busstation was. Dit is natuurlijk flauwekul, een stad van 300.000 inwoners moet wel een plek hebben waarvandaan bussen naar de buitenwijken gaan. Dit bleek inderdaad het geval, maar je moest het even weten. De bussen waren tijdelijk weggestopt in een smal straatje met een paar bushaltes en werden hierna door nog smallere straatjes, middels allerlei omleidingen uit het centrum gevoerd. Over de eerste 500 meter doe je dus een klein halfuur en daarna ben je binnen tien minuten op je bestemming drie kilometer verderop. Dit laatste zou ook tijdens de spits doordeweeks zo zijn. Die eerste 500 meter gingen toen bijna drie kwartier beslaan, daar de gemeente niet alleen de bussen maar ook allerlei parkeerroutes omgeleid had door die steegjes. Uiteindelijk kwam ik aan op mijn bestemming. De bungalow van de Vigiers net als de omliggende huizen in de omgeving voorzien van een flinke muur rondom, zoals ik me ook de huidige blanke wijken in Zuid-Afrikaanse steden voorstel. Achter de muur bevond zich het huis, terras en zwembad. Naast mij, bleek er nog een buitenlander te gast. Het betrof in dit geval een Zwitser, die direkt na het handjesschudden weer in zijn kamer verdween. Na me geinstalleerd te hebben op mijn kamer en zelfs mijn kleren keurig opgevouwen en opgehangen had in de doorvoor bestemde kast, nam ik kennis van de regels van het huis. Het bleek noodzakelijk de schoenen uit te trekken voor de entrée (maar dit was me al duidelijk gemaakt). Verder mocht er binnen niet gerookt worden, maar op het terras wel. De koelkast was voor de familie en dus niet voor ons. Dat werden dus lauwe pinten 's-avonds. Tenslotte stonden de eettijden erbij. Het diner was bijvoorbeeld 's-avonds tussen 19.15 en 19.45uur, maar nu ik dit schrijf zijn we bijna een week verder en het is nooit vóór acht uur geweest dat we aan tafel gingen. Dat is maar goed ook, aangezien mijn lessen meestal tot zeven uur duurden en ik dan nooit om kwart over zeven thuis kan zijn met de bus. Vaste tijden zijn in Zuid-Frankrijk iets relatiever dan in de Randstad Holland.
Mijn gastouders heetten Jean-Paul (67) en Muriel (56). Beiden grof gebouwd en ze genieten blijkbaar van het zoete leven, aangezien ze beiden niet meer werken. Jean-Paul leek me meer een lome goedzak met een flink stemgeluid en Muriel had duidelijk de touwtjes in handen in huis en leek niet van plan die ook maar iets te laten vieren. Ze converseren met elkaar op zeer luide toon. Aangezien het in een zeer rap Frans gaat, lijkt het erop alsof ze voortdurend slaande ruzie hebben, maar niets is minder waar. Alhoewel ze regelmatig buitenlandse studenten in huis hebben, is het schijnbaar nog niet doorgedrongen dat deze wel eens minder goed Frans spreken dan zij. Vragen en antwoorden gaan in hetzelfde tempo waarin ze altijd spreken en wanneer je het niet begrijpt, wordt de zin niet langzamer herhaald of in meer simpele bewoordingen, maar gewoon nóg luider. Hierna doe ik met suizende trommelvliezen maar gewoon alsof ik het begrepen heb (tot nu toe gaat dit gelukkig altijd goed). Voordeel voor Muriel is dat ze bij het aankondigen van het eten eenvoudig op haar niveau 'On mange' hoeft te zeggen en het is in het hele huis, tuin en op de bodem van het zwembad hoorbaar. Het viel me mee dat niet de hele buurt kwam aangeschoven, maar die zijn blijkbaar wel wat gewend. OP een gegeven moment kon ik Muriel wel volgen, maar JP blijft een probleem. Als buitenlander leer je Frans natuurlijk vanuit een boek en ken je de woorden, zoals ze geschreven staan. Nu spreken Fransen sowieso meestal maar de helft van een woord uit en JP doet daar ook nog eens de helft vanaf, zodat je een zin moet zien te recontrueren, waarvan je alleen de beginletters van de woorden hebt.
De eerste avond is altijd bijzonder, omdat het allemaal nieuw is en je hoopt dat het bevalt aangezien ik er nog twee weken zou verblijven. De zondag dat ik arriveerde, hadden de Vigiers juist bezoek van een bevriend ouder stel. Ze lagen ontspannen bij het zwembad en namen af en toe een duik. Nu heb ik zelden gezien dat een dame van boven de zeventig top-less het zwembad in duikt en ik geloof niet de laatste jaren iets gemist te hebben. Wellicht is dit over 40 jaar anders, maar nu zat ik er niet op te wachten. Het stel bleef ook gezellig eten (met shirtjes aan) en het bleek al direct dat de Vigiertjes goed kunnen koken. De Zwitser had een fascinatie voor alles wat met militairen en het leger te maken had (zelf ook in het Zwitserse leger gezeten, hoewel gespeend van een stoer uiterlijk) en bleek verder oersaai. Na het diner verdween het telkens direct naar zijn kamer om er voor de volgende ochtend niet meer uit te komen. Nu heb ik niet zo op Zwitsers, aangezien ik in mijn leven zelden een sympathieke ben tegengekomen en dit vooroordeel werd nog maar eens lekker bevestigd. Verder is het goed toeven bij les Vigier. In de email, die ik had ontvangen van de organisatie, stond vermeld dat ze beiden van tuinieren houden. Een tuin hebben ze echter nauwelijk. Het hele gebied rondom het huis is betegeld op een paar perkjes na. Deze zien er dan ook piekfijn uit, dat moet gezegd. Ik heb ook nog geen Vigier in een van de perkjes bezig gezien. Ook zou Muriel van aquajoggen moeten houden, maar ook dit heb ik nog niet mogen aanschouwen. Wellicht komt het allemaal nog. Ik ben er nog een dikke week en hou het er voorlopig nog wel even uit.