Impressies uit Lissabon, deel II

Uw reporter was inmiddels beland in het Fado-café. Gezeten aan een biertje (ditmaal van Sagres), bekeek ik de opgehangen posters eens. Het bleek te gaan om allerlei optredens her en der in Lissabon en allerlei in het verleden. Portugezen vertelden me naderhand dat de Fado nog voornamelijk bestaat bij de gratie van toeristen, terwijl de gemiddelde jonge Portugees ook liever naar Lady Gaga of Kings of Leon luistert. Het is echter het levenslied van het land en er zullen ongetwijfeld nog een hoop liefhebbers zijn, maar ook de Amsterdamse schlager is het einde nabij. De flyers, die ik ontvangen had, boden dan ook avondjes aan voor bedragen, die voor de gemiddelde gepensioneerde Portugees niet zomaar op te brengen zijn. Ik besloot dus al snel deze aan me voorbij te laten gaan. Inmiddels dacht ik wel ergens aan te kunnen gaan schuiven in eeen restaurant. Alvorens het Fado-café te verlaten, diende er nog een plasje gedaan te worden. Tijdens het pissen, keek ik naar de toiletpot en er was een sticker op geplakt van de Duitse voetbalclub Schalke04. Dit was opvallend, daar ik in het vorige café ook een plasje had gedaan en er eveneens een sticker van Schalke op het toilet was geplakt. Blijkbaar had deze club onlangs een match gespeeld in Lissabon en hebben de Duitse supporters behoorlijk ´hausgehalten´ in Lissabon-Centrum. Ik toog naar buiten en de eetgelegenheden bleken nog niet echt vol te zitten. Een man probeerde me een tent binnen te lullen, maar dit sloeg ik professioneel af. Vervolgens ging ik een echte Portugese Cantina binnen. Een cantina is een helverlicht zaaltje, dat met beschilderde tegeltjes is bedekt en door de Portugezen zelf wordt bezocht. Gezien het uiterlijk, had het tevens een badhuis kunnen zijn, maar dat is het dus niet. Ze hebben er het plaatselijke voedsel voor een plaatselijke prijs. (Al hebben ze deze in de Barrio-Alto wel aangepast, merkte ik naderhand in de buitenwijken en ik geef ze geen ongelijk.) In de cantina, waar ik plaatsnam, zaten een aantal Portugezen of toeristen al flink te smullen. Ik kreeg een tafeltje en direkt ook brood met crème-kaas. De ober was een jongen, die een opvallende gelijkenis vertoonde met de Portugese stervoetballer Cristiano Ronaldo. Het was hem waarschijnlijk niet, daar ik met mijn geringe voetbalkennis toch vermoed, dat Ronaldo geen bijbaantje nodig heeft om uit de kosten te komen. Ik had een plaatselijk soepje en zwaardvis. Overigens zijn deze cantinas overal in de stad te vinden. Meetal zijn ze niet zo groot, het is er goedkoop en de menukaarten zijn louter in het Portugees. Ik heb gegeten in een cantina in een buitenwijk, die voornamelijk gevuld bleek met plaatselijke ouderen en, grote pullen bier drinkende, bouwvakkers. Het aanbod aan vis is overal geweldig, maar ook de vleesgerechten bleken alle keren niet te versmaden. Al mijn middag- en avondmaaltijden heb ik in deze tenten genomen en dit is voor elke Lissabonganger een aanrader. Het is er altijd gezellig druk, je spreekt nog eens mensen en met een beetje Portugese taalkennis kom je een heel eind.
Na een nachtje slapen, was ik weer vroeg uit de veren. Het hostel bood ontbijt aan, maar pas op de typisch Portugese tijd van half negen. Blijkbaar gebeurt in Portugal echt alles een paar uur later dan bij ons. Nu is het sowieso vrij zeldzaam dat hostels gratis ontbijt hebben en dat van hen loog er niet om. Er waren verse broodjes, lekkere kaasjes, jam en onbeperkt koffie. Na het ontbijt kon er tevens gerookt worden, maar dit diende te gebeuren vanuit het raam hangend. In het hostel was het namelijk niet toegestaan, maar aangezien sigaretten een eerste levensbehoefte zijn in dit land, was er een rookraam ingericht. Dit was compleet met een asbak op de vensterbank aan de buitenkant. Met name het personeel maakte hier gretig gebruik van. Het hostel was namelijk gehuisvest op de vijfde etage van een kantoorpand, dus even snel naar buiten was er niet bij. Dit had niet alleen te maken met de trappen, maar ook het stokoude liftje, dat niet al te rap was. Met een goed gevulde maag, toch ik naar buiten. Inmiddels waren er ook wat winkels open en de terrassen voor de horeca, zaten vol met ontbijters en koffiedrinkers. Ik liep richting het Rossio en passeerde nogal wat boekwinkels. Portugezen bleken enthousiaste lezers en werkelijk overal in de stad, vind je antiquariaten en boekwinkels. Portugezen grijpen blijkbaar gaarne naar de pen en er is natuurlijk veel uit Brazilie. Na wat gesnuffeld te hebben hier en daar in de winkels, belandde ik op het Rossio. Dit is een zeer groot plein en het is tevens een knooppunt van allerlei openbaar vervoer. Het plein wordt omgeven door winkels en horeca, dus het is er eigenlijk altijd druk. Om de winter wat cachet te geven, had de gemeente zowaar een ijsbaan laten aanleggen op het plein. Alhoewel ik op een elektronisch bord zag dat het op dat moment 22 graden was, werd er driftig geschaatst. Ik onderwierp de ijsbaan aan een inspectie en met bleek om een kunststof baan te gaan. Deze is dus absoluut niet glad en de schaatsende Portugezen bleven dan ook makkelijk op de been. Dit was mij als Limburgse Hollander ook nog wel gelukt. Ik weerstond echter makkelijk te verleiding om mee te gaan schaatsen en zette mijn wandeltocht voort richting de Alfama. A Alfama (zoals het heet) is een van de oudste wijken van de stad, zoniet dé oudste. Het weerstond de aardbeving van 1755, waar Lissabon het nog steeds over heeft, maar raakte ooit in verval. Het groeide uit tot een echte volksbuurt. De plattegrond is nog als de tijd van de Moren en je kunt er dus net zo lekker verdwalen als in de Medina´s van Istanboel of Marrakech. Zoals overal in Lissabon, dien je stevige kuiten te hebben om er rond de wandelen. (Of klimmen voor de Amsterdammer: onze bruggetjes zijn ook steil, maar niet zo lang.) Er bleek hier echter wel het echte volk te wonen. Hoewel ik duidelijk herkenbaar was als buitenlander, deed niemand hier moeilijk over. Ik babbelde wat met buurtbewoners tijdens een kop koffie en ze hadden allemaal dezelfde mening over de regering. Niettemin waren ze allen behoorlijk de de Heer en toonden dit door rode vlaggen buitenshuis op te hangen van Jezus en de Portugese patroonheilige Fatima. Daar religie een grote rol speelt in Portugal, zag ik tevens bussen die FELIZ NATAL toonden op hun voorscherm, in plaats van de eindbestemming. Met een stokoud trammetje toog ik terug naar de binnenstad. Tot zover de impressies deel II, meer volgt.